Σίγουρα όλοι μας έχουμε πάει σε μια θεατρική παράσταση, έστω για μία φορά στη ζωή μας. Όλοι μας έχουμε βιώσει αυτή την εμπειρία, δηλαδή την εκ του σύνεγγυς, δια ζώσης παρακολούθηση μιας παράστασης που σε κάνει να βιώνεις το όλο στόρι σαν να είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής. Άλλωστε, για να πούμε και την αλήθεια, αυτή δεν είναι η μαγεία του θεάτρου;;; Το βλέπεις εκείνη την ώρα, νιώθεις πως θα ακουμπήσεις τον ηθοποιό που παίζει ζωντανά πάνω στη σκηνή και δεν τον κάνει απρόσιτο προς εσένα,όπως γίνεται με τη τηλεόραση, το κινηματογράφο ή ακόμα και με το Διαδίκτυο. Αυτό το να ζεις και εσύ μαζί το στόρι μπορεί να οφείλεται στο κείμενο, στη σκηνοθετική οπτική και προοπτική (μεγάλη υπόθεση για έναν/μια σκηνοθέτη) και σίγουρα στην υποκριτική δεινότητα και ερμηνεία του εκάστοτε ηθοποιού.
Μία παράσταση που ήταν “όλα τα λεφτά” και που αξίζει πραγματικά να πάτε να δείτε (δεν εχει μείνει πολύς χρόνος-να σπεύσετε άμεσα, είναι μέχρι τις 11 Μαΐου) είναι “τα πήρες όλα και έφυγες-Μια παράσταση για τη ζωή του Στράτου Διονυσίου” και πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα αυτής όλης της εμπειρίας.
Ήταν μια μουσικοθεατρική εμπειρία που η εναλλαγή μεταξύ της υποκριτικής με το μουσικοχορευτικό πλαίσιο ήταν απίστευτη. Απο εκεί που έβλεπες τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους ρόλους τους, με τον Γιάννη Τσορτέκη να δίνει ρέστα ως Στράτος Διονυσίου και τους υπολοίπους που τον πλαισίωναν, εκεί έβλεπες και άκουγες την ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής και να βλέπεις εναλλάξ να τραγουδούν οι 3 γιοι του Στράτου Διονυσίου, ο Άγγελος, ο Στέλιος και ο Διαμαντής μεγάλες επιτυχίες του πατέρα τους. Η μεγάλη νίκη που σημειώνει αυτή η παράσταση είναι πως σε όλα τα τραγούδια άκουγες τους θεατές να τα τραγουδούν μαζί με τους τραγουδιστές.
Ποιος δεν εχει βιώσει χωρισμό με τον “ταξιτζή”, ποιος δεν έχει βιώσει έντονο έρωτα με το “καλύτερα μαζί σου και τρελός”, ποιος δεν έχει βιώσει απωθημένα συναισθήματα και έρωτες με το “πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή”, ποιος δεν έχει χορέψει με τον “Σαλονικιό”, ποιος δεν έχει βγάλει παράπονο με το “Λέγε με παλιόπαιδο”, ποιος δεν έχει σκεφτεί στενάχωρες καταστάσεις με το “και τότε μόνος”, ποιος δεν έχει αναλογιστεί σκοτούρες αλλα και να χορεύει ταυτόχρονα με το “ένα λεπτό περιπτερά”, ποιος δεν έχει κλάψει με χωρισμό ακούγοντας το “τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι”, ποιος δεν έχει αγανακτήσει με τα πολλά τα “και λέγε-λέγε”, ποιος δεν έχει νιώσει παράπονο και ματαίωση με το “με σκότωσε γιατί την αγαπούσα” και φυσικά με το “βρέχει φωτιά στη στράτα μου”. Και ακούγονται και άλλα τραγούδια φυσικά.
Και ένας Θανάσης Πολυκανδριώτης με τα σόλο του που σε ταξιδεύουν σε κόσμους λαϊκούς, εκεί που τα Δειλινά συναντούν το μαγαζί “Στράτος” που είχε ανοίξει τα Χριστούγεννα του 1987 και που αυτά τα λαϊκα βράδια έδιναν ένα άλλο νόημα στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας.
Και το φινάλε οι παρουσία και των τριών αδερφών στη σκηνή να τραγουδούν όλοι μαζί.
Και όλη η παράσταση να βρίσκεται στα παιδικά χρόνια του Στράτου, στη στρατιωτική θητεία, στο ξενύχτι, στον ιππόδρομο, στο τζόγο (μπαρμπούτι), στην εμπειρία της φυλακής και στην οικογένεια που τόσο αγαπούσε.
Η παράσταση αυτή αξίζει να τη δείτε και όσοι δεν την έχετε δει, να πάτε να τη δείτε μέχρι τις 11 Μαΐου γιατί μετά κατεβαίνει και θα περάσει στην αθηναϊκή θεατρική ιστορία. Ακόμα και εσείς που δεν έχετε τέτοια ακούσματα, να πάτε έτσι απλά για να ζήσετε αυτή την εμπειρία. Και μπορείτε να τη κάνετε δώρο σε κάποιο μέλος της οικογένειάς σας που σίγουρα θα την εκτιμήσει στο έπακρο. Και θα την ευχαριστηθεί στον απίστευτο βαθμό.
