Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Συνήθως η Τετάρτη είναι μια μέρα δύσκολη. Βρίσκεται στο μέσο της εβδομάδας, έχεις περάσει ήδη το πρώτο μισό και αναμένεις να περάσει και το δεύτερο μισό, το οποίο δεν το έχεις περάσει ακόμα και αυτό σου βγάζει μια κατάσταση κάπως στάσιμη. Όμως η Τετάρτη 4 Ιουνίου 2025 δεν ήταν όπως όλες οι Τετάρτες. Είχε μια διαφορετική αύρα από αυτές που δεν μπορείς να τις εξηγήσεις με την απλή λογική. Αυτό επειδή ήταν η ημέρα μιας συναυλίας που μάζεψε πολύ κόσμο και ήταν soldout, ενός τραγουδιστή που έχει υμνήσει τον έρωτα και την αγάπη όσο κανένας, γιατί ήταν η συναυλία του Γιάννη Πάριου «Όλη η ζωή μου…» στο θέατρο Παλλάς και ήταν πραγματικά απίστευτη.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Και μόνο που έβλεπες στο τέλος κόσμο να αποχωρεί χορεύοντας και χειροκροτώντας τον τροβαδούρο του έρωτα, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για αυτές τις 2,5 ώρες που μας κράτησε με τις υπέροχες επιτυχίες μιας ολόκληρης ζωής. Πενήντα και κάτι χρόνια ενεργά στο τραγούδι, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα, με ένα σωρό επιτυχίες, μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο αγάπης και έρωτα, ένα λυτρωτικό ταξίδι στα πιο ευγενή συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Συναισθήματα που είναι ευλογία να τα αισθανθείς, έστω και μια φορά στη ζωή σου και που είσαι διπλά ευλογημένος αν τα αισθάνεσαι κάθε μέρα. Ακόμα και οι θύμησες που σου προκαλούν τα τραγούδια αυτά είναι ένα λυτρωτικό ταξίδι στα έγκατα του εσωτερικού κόσμου του καθενός, ένα ταξίδι με όμορφες αναμνήσεις αλλά και αναμνήσεις που διχάζουν τον εσωτερικό κόσμο, αλλά σε προκαλούν να κάνεις την αυτοκριτική σου και να προχωρήσεις.
ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ Ι
Το «ποιος να συγκριθεί μαζί σου» είναι ένα τραγούδι που αγγίζει βαθύτερα αισθήματα «Μετ’ από σένα πού πες μου να πάω πού/Μετ’ από σένα τι τι ν’ αγαπήσω τι/ Mετ’ από σένα ποιον ποιον να πιστέψω ποιον/ Μετ’ από σένα πώς να ζήσω άλλο πώς/ Ποιος να συγκριθεί μαζί σου». Πόσοι δεν έχουν κάνει αυτοκριτική με το «Απορώ με την καρδιά μου/ Που αντέχει να πονά/ Φαίνεται πρώτη φορά μου/ Αγαπώ αληθινά». Αλήθεια πόσοι δεν έχουν αναρωτηθεί κάποιο βράδυ «Απόψε/ Πού να βρίσκεσαι πες μου/ Πού πας και τι κάνεις απόψε/ Μη μ’ αφήνεις φοβάμαι/ Την τρέλα της πλάνης μου διώξε/ Απόψε». Ποιος δεν έχει βγάλει πόνο με το «Θα σ’εκδικηθώ να το θυμάσαι θα σ’εκδικηθώ/ Θα’ρχομαι τισ νύχτεσ που κοιμάσαι να σου τραγουδώ/ Κι ασ μου δείχνεισ τάχα πωσ λυπάσαι τώρα που πονώ/ Θα σ’εκδικηθώ να το θυμάσαι θα σ’εκδικηθώ». Πόσοι δεν έχουμε πραγματικά πονέσει με το «Μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση/ Θα σου φύγω και θα φταις για όλα εσύ/ Μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου δύσκολη/ Κι όμως σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ».
ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΙΙ
Με το «Πιο καλή η μοναξιά/ από σένα που δε φτάνω,/ μια σε βρίσκω μια σε χάνω/ πιο καλή η μοναξιά» πόσοι έχουμε συμφωνήσει για να μη ξαναβιώσουμε τον πόνο που προκαλεί ένας χωρισμός με τις ματαιώσεις που τον συνοδεύει. Το θέατρο εδονείτο από το «Στο κάτω κάτω της γραφής/ αξίζει να καταστραφείς/ και ώς το θάνατο να πας/ για μιά γυναίκα που αγαπάς/ Δώσ’ μου φωτιά το θάνατο ν’ ανάψω/ δώσ’ μου φωτιά το θάνατο να πιώ» διότι αναφέρεται στον έρωτα μέχρι τελικής πτώσεως, τον ολοκληρωτικό έρωτα. Τι να πει κανείς για «το σημάδι», όπου αυτό το τραγούδι είναι η παραδοχή και αποδοχή του έρωτα, η απόδειξη της αγάπης και του έρωτα πάνω στο κορμί των ερωτευμένων με το «Μα το σημάδι στο λαιμό μου απ’ τα φιλιά σου/ Θα μαρτυράει πως με είχες αγκαλιά σου/ Μα το σημάδι στο λαιμό μου που θα μένει/ Θα μαρτυράει πως δεν είμαστε δυο ξένοι». Πόσοι άνδρες αλήθεια δεν έχουμε πει αυτό το «Τι θέλεις να κάνω/ Τι θέλεις να κάνω/ Πιστεύω σε σένα/ Σε σένα που χάνω/ Απ’ αύριο σκέψου/ Που θα ‘σαι που θα ‘μια/ Τι κι άντρας που είμαι/ Φοβάμαι φοβάμαι» που δείχνει τη συναισθηματική ευαλωτότητα που έχουμε οι άνδρες μπροστά στο συναισθηματικό κενό που ενδέχεται να βιώνουμε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στο τέλος είπε και νησιώτικα, εκεί έβλεπες κόσμο να χορεύει, να σηκώνεται και να χειροκροτεί με το «νταρι νταρι», τον «Ικαριώτικο», με το «στη Πάρο και στη Νάξο», με το «Λυγαριά», να ξεσηκώνει τον κόσμο και στο τέλος καταχειροκροτούμενος από όλο τον κόσμο. Σε όλη τη συναυλία ακολούθησε ένα διαλογικό σχήμα με τον κόσμο, σαν μια κατάθεση ψυχής, μια εξομολόγηση πενήντα χρόνων πορείας στη μουσική και στη δισκογραφία, με συνεργασίες μεγάλες που άφησαν εποχή. Όπως είπε και ο ίδιος στο τέλος του πρώτου μέρους,, που ήταν πολύ εύστοχο αυτό που είπε και μας έδωσε μπουστάρισμα γερό, «η ζωή είναι για κλάματα, αλλά εμείς χαμογελάμε». Και στις επόμενες συναυλίες που θα κάνει να σπεύσουμε να τον απολαύσουμε και να περάσουμε όμορφα.