The Heart of the Creature

Guillermo del Toro’s Frankenstein: Μια Ωδή στη Μοναξιά και στη Φρίκη της Δημιουργίας.

Η νέα ταινία του Guillermo del Toro, Frankenstein, που έφτασε στο Netflix το 2025, δεν είναι απλώς μια ακόμη μεταφορά του κλασικού έργου της Mary Shelley. Είναι μια σκοτεινή προσευχή πάνω στη φύση της ύπαρξης — ένα οπτικό ποίημα που ψιθυρίζει τον πόνο κάθε πλάσματος που ζητά να ακουστεί. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, ο Del Toro δεν προσπαθεί να τρομάξει· προσπαθεί να ματώσει την καρδιά του θεατή.

Ο Victor Frankenstein, όπως τον υποδύεται ο Oscar Isaac, δεν είναι ο ψυχρός επιστήμονας των περισσότερων εκδοχών. Είναι ένας άνθρωπος κυνηγημένος από τις φιλοδοξίες του, εγκλωβισμένος ανάμεσα στο θαύμα και την ενοχή. Η δημιουργία του —το Πλάσμα, με την επιβλητική παρουσία του Jacob Elordi— δεν εμφανίζεται ποτέ ως τέρας. Είναι μια ψυχή γυμνή, εκτεθειμένη σε έναν κόσμο που αρνείται να τη δεχτεί. Κάθε κίνησή του μοιάζει με κραυγή σιωπηλή, κάθε βλέμμα του με παιδική απορία για το γιατί η ζωή του δόθηκε χωρίς αγάπη.

Ο Del Toro επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία σαν να ανοίγει ένα παλιό, ξεχασμένο βιβλίο μέσα σε μια βροχερή, καταχνιασμένη νύχτα. Η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια, καθένα με τη δική του συναισθηματική πνοή, θυμίζοντας ότι η ιστορία αυτή είναι βαθιά ανθρώπινη — όχι απλώς μια ιστορία τρόμου. Το σκηνικό, με τη γοτθική του μεγαλοπρέπεια και τα ψυχρά χρώματα, λειτουργεί σαν δεύτερος αφηγητής: όλα είναι όμορφα αλλά ταυτόχρονα τραγικά, όπως η ίδια η φύση της δημιουργίας.

Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι η σχέση ανάμεσα στον δημιουργό και στο δημιούργημά του. Δεν υπάρχει καθαρός ένοχος ούτε ξεκάθαρο θύμα· υπάρχουν μόνο δυο πλάσματα που στέκονται εκατέρωθεν ενός αόρατου χάσματος, προσπαθώντας να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Ο πόνος τους γίνεται καθρέφτης του δικού μας φόβου: πως ίσως, τελικά, όλοι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε προσπαθώντας να βρούμε νόημα.

Το Frankenstein του Del Toro δεν είναι για όλους. Είναι αργό, ποιητικό, σχεδόν υπερβολικά συναισθηματικό. Αλλά για όσους θέλουν να χαθούν σε μια ιστορία όπου το τέρας είναι απλώς η αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής, αυτή η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή —όσο φρικτή κι αν ξεκινά— μπορεί να βρει ομορφιά, αν κάποιος επιτέλους επιλέξει να τη δει.